سابقه و هدف:
استئوآرتريت شايع‌ترين بيماری مفصلی در بين تمام مفاصل می‌باشد. درمان اين بيماری عمدتاً شامل درمان‌های داروئی هم‌چون داروهای ضدالتهاب غيراستروئيدی و درمان‌های فيزيوتراپی می‌باشد که به علت عوارض جانبی اين داروها روی مجاری گوارشی، روش‌های درمانی فيزيوتراپی اهميت ويژه‌ای يافته‌اند. از جمله مداليته‌های مورد استفاده در درمان فيزيوتراپی اين بيماران که کاربرد آن در سال‌های اخير بيش‌تر هم شده است ليزر کم‌توان می‌باشد. اما در ارتباط با تاثيرات درمانی ليزر بر روی استئوآرتريت زانو نتايج ضد و نقيضی به چشم می‌خورد. اين مطالعه با هدف بررسی اثر ليزر کم‌توان در درمان عوارض استئوآرتريت زانو انجام گرفته است.
مواد و روش ها:
اين مطالعه از نوع کارآزمايی بالينی تک سويه کور بوده است. جامعه مورد مطالعه 36 بيمار مبتلا به استئوآرتريت يک طرفه زانو بودند که در دامنه سنی 45-75 سال قرار داشتند. اين بيماران به‌صورت تصادفی در يکی از دو گروه درمان با ليزر فعال به‌همراه درمان استاندارد و ليزر غيرفعال به‌همراه درمان استاندارد قرار گرفتند. ليزر به‌کار رفته از نوع Ga-Al-As با قدرت خروجی 30 ميلی‌وات و طول موج 830 نانومتر و درمان استاندارد شامل اولتراسوند، تحريکات الکتريکی ضددرد، امواج مادون و تمرين بالا آوردن اندام تحتانی با زانوی صاف در وضعيت طاق‌باز بود. سپس همه بيماران به مدت ده جلسه و پنج روز در هفته و در طول دو هفته تحت درمان قرار گرفتند. مدت زمان سفتی صبحگاهی و ميزان درد در حالت استراحت و دامنه حرکتی فعال خم شدن زانو و نيز کيفيت زندگی بيماران توسط شاخص WOMAC قبل از پس مداخله بررسی شد.
يافته ها: در شاخص‌های مورد بررسی در هر يک از دو گروه ليزر فعال و ليزر غيرفعال قبل و پس از مداخله تفاوت معنی‌داری مشاهده گرديد (05/0 P< ).اما مقايسه شاخص‌های مورد بررسی بين دو گروه هيچ اختلاف معنی‌داری را نشان نمی‌دهد.
نتيجه گيری: مطالعه حاضر نشان می‌دهد که ليزر کم‌توان کارايی لازم را جهت کاهش علائم استئوآرتريت زانو ندارد.
منبع : کومش
