تاندون آشیل بزرگترین تاندون در بدن است که عضلات پشت ساق پا را به استخوان پاشنه پا متصل می کند و شما را کمک می کند تا فعالیت هایی مانند راه رفتن، دویدن و پریدن را انجام دهید. هر چند این تاندوم می تواند در برابر استرس های ناشی از دویدن و یا پریدن مقاومت کند، گاهی مستعد به ایجاد پارگی های کوچک، به علت استفاده بیش از حد یا استرس های زیاد و تکرار شونده است.
بعضی از بیماران گردش خون ضعیفی به پاشنه آشیل دارند. با وجود این جریان خون ضعیف و استرس های تکراری بر روی تاندون، ترمیم پارگی های کوچک بسیار دشوار خواهد بود. در نهایت این ها می تواند منجر به ضخیم شدن و ضعیف شدن تاندون شود که معمولا بسیار دردناک است. این وضعیت به عنوان تاندونیت آشیل شناخته می شود. افراد میانسال ، ورزشکاران و افراد مسن احتمال ابتلا به این نوع آسیب دیدگی را دارند. تاندونیت آشیل در حدود 6-18٪ از ورزشکاران دیده می شود. انجام ورزشهایی مانند بسکتبال، فوتبال و ورزش های راکتی (مثل تنیس) می تواند به ایجاد این وضعیت کمک می کند. رقاص ها و ژیمناست ها نیز مستعد ابتلا به این بیماری هستند. دویدن، نیرویی تا هشت برابر وزن بدن ایجاد می کند که استرس های مکرر و قابل توجهی را بر روی تاندون اعمال می کند. با گذشت زمان، تاندون آشیل ممکن است ضعیف شود و می تواند پارگی های کوچکی ایجاد گردد که به طور بالقوه توانایی دارد تا منجر به پارگی کامل تاندون شود.
علل تاندونیت آشیل همانطور که پیشتر گفته شد، تاندونیت آشیل اغلب ناشی از استفاده بیش از حد و یا حرکت مکرر تاندون است که ممکن است در طول ورزش، کار و یا فعالیت های دیگر رخ دهد. پارگی های ظریف تاندون همچنین می تواند در حین ورزش، به خصوص اگر ورزش شما برای مدت زمان زیادی طول بکشد، ایجاد شود. به دلیل این حرکات مداوم و شدید، این پارگی ها ممکن است قادر به ترمیم سریع و یا کامل نباشند. همچنین برخی از فعالیت ها در طی کار و در خانه می توانند بر روی تاندون آشیل فشار وارد کنند که باعث می شود تاندون را در معرض خطر بیشتری برای ایجاد این آسیب قرار دهد. اگر شما اضافه وزن دارید، احتمال ایجاد تاندونیت آشیل به دلیل اینکه تاندون آشیل تحمل کننده وزن شماست، بیشتر است. اگر کلسترول بالا در خانواده تان شیوع دارد، شما در خطر ایجاد تاندونیت آشیل هستید.
ضایعه تاندون در یکی از 3 ناحیه: 1) محل چسبندگی تاندون به استخوان. 2) در محل اتصال عضله به تاندون. 3) در 6-2 سانتی متری بالای محل چسبندگی تاندون ( که یک منطقه کم خون است) دیده می شود.
این ضایعه در ورزشکارانی که در سرازیری ها می دوند بسیار شایع است. استفاده از کفش های سفت و بدون انعطاف، اشکالات ساختمانی اندام، چرخش داخلی ساق پا، فقدان انعطاف پذیری و قدرت کافی در واحد عضلانی- تاندونی گاستروسولئوس، افزایش ناگهانی در شدت تمرینات و یا یک جلسه تمرین شدید از عوامل درگیر کننده هستند.
در فعالیت هایی مانند پریدن، دویدن، بالارفتن از یک سربالایی، راه رفتن روی پنجه ها و یا کشیدن عضله گاستروسولئوس درد افزایش می یابد.
درمان:
استفاده از یخ و داروهای ضد التهابی و ضد دردها و استراحت دادن به پا در وضعیت پلانتارفلکسیون، همچنین حذف فعالیت های ورزشی، تصحیح اختلالات مفاصل اندام تحتانی، در موارد بروز التهاب تاندون آشیل همراه با درد شدید توصیه می گردد. استفاده از کفش مناسب، کشیدن عضله گاستروسولئوس و تقویت آن نیز ازموارد مفید در درمان تاندونیت هستند.
همچنین به ورزشکار توصیه می شود که قبل از شروع فعالیت ورزشی برروی محل درگیر چند دقیقه ای یخ بگذارد و ضمناً تمرینات کشیدن عضله و تاندون را به تعداد کافی انجام دهد. پارگی تاندون در ورزشکاران در سنین پایین هم اتفاق می افتد در پارگی ابتدا درد شدید است اما بعد از آن درد از بین رفته و عدم توانایی در حرکت پلانتار فلکسیون مچ پا ظاهر می گردد و در پارگی کامل درمان جراحی صورت می گیرد.
منابع: مدیران،هیات پزشکی ورزشی تهران
