درمان در رفتگی مادرزادی مفصل ران در 6 ماه اول
ابتدا بار دیگر لزوم تشخیص هر چه زودتر بیماری در رفتگی مادرزادی مفصل ران و درمان سریع آن را در مراحل اولیه یادآور می شویم. گرچه تعدادی از نوزدان مبتلا به مفصل ناپایدار خود به خود و بدون درمان بهبودی می یابند، ولی با این وجود تمام این بیماران پس از تشخیص باید درمان شوند، زیرا تشخیص اینکه دررفتگی لگن کدام کودک خودبخود بهبود خواهد یافت و کدام یک بهبود نخواهد یافت، امکانپذیر نیست.
به محض تشخیص در رفتگی مادرزادی مفصل ران (ارتولانی یا بارلو مثبت) باید درمان شروع شود. در 6 ماه اول می توان از یک اسپلینت به نام پاولیک هارنس استفاده کرد. که در اکثر موارد باعث جاافتادن و پایدار شدن مفصل هیپ می شود. این نوزدان در ماه های بعد باید مجدداً معاینه شوند، زیرا تعداد معدودی از این بیماران در ماه های بعد ممکن است دچار در رفتگی مادرزادی مفصل ران مجدد گردند.
در کشورهای پیشرفته که اکثر نوزدان از نظر مفصل ران معاینه شده و از بدون تولد به روش فوق درمان می شوند کمتر در رفتگی مادرزادی مفصل ران در سنین بالاتر دیده می شود.
با توجه به اینکه امروزه در شهرهای بزرگ ایران خانواده ها کمتر بچه را قنداق می کنند و نوزدان در بدو تولد معاینه می شوند، در رفتگی سر ران در نوزدان زود تشخیص داده شده و درمان می گردد و در نتیجه تعداد بیمارانی که در رفتگی مادرزادی مفصل ران آنها احتیاج به عمل جراحی دارد به مراتب کمتر از گذشته است. اکثر بیمارانی که احتیاج به عمل جراحی دارند از مناطقی هستند که از داشتن پزشک محروم بوده و یا پزشک، نوزاد را معاینه نکرده و پس از به راه افتادن، والدین متوجه لنگیدن وی شده اند.
در حالی که در کشورهای در حال توسعه و در جاهایی که معاینه مفصل ران در بدو تولد انجام نمی گیرد تشخیص در رفتگی مادرزادی مفصل ران غالباً بعد از راه افتادن کودک داده می شود. درمان در این زمان با استفاده از اسپلینت امکانپذیر نیست و باید از روشهای دیگری استفاده کرد.
درمان در رفتگی مادرزادی مفصل ران در 6 ماهگی تا 18 ماهگی
جا انداختن سر به داخل استابولوم به طور بسته
بعد از سن شش ماهگی تا سن هجده ماهگی می توان نوزاد به اتاق عمل برده و تحت بیهوشی مفصل هیپ را جا انداخت و برای بیمار گچ اسپیکا گرفت. جا انداختن باید با ملایمت انجام گیرد وگرنه باعث نکروز آسپتیک سر استخوان ران می گردد. اگر عضلات ادداکتور ران و ایلئوپسواس کوتاه است، باید آنها را آزاد کرد تا از فشار روی سر استخوان ران پس از جا انداختن جلوگیری گردد.
در کودکان زیر 18 ماه معمولاً پس از جا انداختن سر، حفره استابولوم به اندازه کافی تکامل می یابد و عمق کافی پیدا خواهد کرد.
درمان در رفتگی مادرزادی مفصل ران در 18 ماهگی تا 3 سالگی
درمان در رفتگی مادرزادی مفصل ران بعد از 18 ماهگی بهتر است جهت بیمار عمل جراحی باز انجام شده و سر فمور داخل استابولوم قرار گیرد و برای عمیق کردن استابلوم اقدام به استئوتومی لگن می کنیم (عمل Salter)
درمان در رفتگی مادرزادی مفصل ران در 3 سال تا 8 سالگی
درمان در رفتگی مادرزادی مفصل ران در سنین بالای 3 سال علاوه بر جا اندازی باز و استئوتومی لگن، برای آنکه سر فمور را در سطح استابولوم پایین بیاوریم، استخوان ران را استئوتومی و سپس قسمتی از آن را بر می دارند که تحت عنوان کوتاه کردن گفته می شود.
بنابراین توجه کنید که هر چه سن نوزاد در هنگام تشخیص این بیماری بالاتر می رود درمان پیچیده تر و پرعارضه تر می شود.
درمان در رفتگی مادرزادی مفصل ران بعد از 8 سالگی
بعد از 8 سالگی در موارد در رفتگی دو طرفه مفصل ران و بعد از سن 11 سالگی در موارد در رفتگی یک طرفه مفصل ران دیگر اقدام درمانی برای جا انداختن مفصل هیپ انجام نمی دهیم، زیرا عمل جراحی سودی برای کودکان نخواهد داشت. این بیماران معمولاً یک مفصل کاذب در استخوان ایلئوم می سازند و سالها بدون درد با آن زندگی می کنند. (البته لنگش و کوتاهی اندام برای آنها باقی می ماند). این بیماران در حدود چهل سالگی و بعد دچار آرتروز شده و مفصل آنها دردناک می شود.
این بیماران باید حتی الامکان با درمانهای غیر جراحی (درمان های دارویی و فیزیوتراپی) درمان نموده و در صورت عدم موفقیت اقدام به تعویض کامل مفصل ران کرد که متأسفانه احتمال نیمه دررفتگی لگن و دررفتگی کامل آن، شل شدن و آسیب عصب سیاتیک در عمل توتال هیپ این بیماران شایع می باشد.در بیماریهای مادرزادی دیگر مثل آرتروز گرپیوز و مننگومیلوسل، در رفتگی مادرزادی مفصل ران ممکن است وجود داشته باشد که در قسمت مربوطه مورد بحث قرار خواهد گرفت.
-
بازدید کنندگان گرامی
