شکستگی های پایدار حلقه لگن آنهایی هستند که شکل حلقوی لگن را تغییر نمی دهند. شکستگی های پایدار حلقه لگن معمولا بر اثر ضربات با شدت کم ایجاد شده و عوارض شدیدی ندارند. منظور از پایدار بودن شکستگی حلقه لگن این است که نیرویی که به طور معمول و در حین فعالیت های روزمره به لگن وارد می شود نتواند شکل لگن را تغییر دهد.
انواع شکستگی ها
شکستگی های پایدار حلقه ی لگن به پنج دسته تقسیم می شوند. این نوع شکستگی ها عبارت اند از:
شکستگی خار ایلیاک فوقانی قدامی
خار ایلیاک قدامی فوقانی محل چسبیدن عضله سارتریوس Sartorious است و گاهی اوقات در ورزشکاران به علت انقباض ناگهانی عضله، این برجستگی استخوانی از ایلیوم کنده می شود.
شکستگی خار ایلیاک تحتانی قدامی
خار ایلیاک تحتانی قدامی محل اتصال عضله رکتوس فموریس بوده و گاهی اوقات در ورزشکاران به علت انقباض ناگهانی عضله این برجستگی استخوانی شکسته میشود.
شکستگی توبرزویته ایسکیوم
توبروزیته یا برجستگی ایسکیوم محل چسبیده شدن عضلات همسترینگ بوده و در ورزشکاران در حین انقباض ناگهانی این عضلات ممکن است این برجستگی استخوانی کنده شود.
شکستگی بال ایلیاک
بال ایلیاک در همان محلی است که کمربند شما به کمرتان بسته می شود به علت اینکه این استخوان در زیر پوست قرار دارد ضربات مستقیم به ناحیه لگن مانند زمین خوردن روی کنار لگن می تواند موجب شکسته شدن بال ایلیاک شود.
شکستگی راموس پوبیس
شکستگی راموس پوبیس معمولا همراه با شکستگی های دیگری است که موجب باز شدن حلقه لگن میشوند ولی گاهی اوقات و بندرت می تواند به صورت ایزوله و تنها، دیده شود. این موارد معمولا در افراد مسن و بدنبال زمین خوردن ایجاد می شوند.
علائم
در شکستگی های پایدار حلقه ی لگن مهمترین علامت درد بیمار در محل شکستگی است. درد با فشار دادن محل شکستگی لگن با دست افزایش پیدا می کند. پوست روی محل شکستگی ممکن است متورم یا کبود باشد.
درمان
شکستگی های پایدار حلقه لگنی در غالب موارد نیاز به درمان جراحی ندارند. در این موارد به بیمار توصیه می شود به مدت حدود سه هفته در بستر دراز کشیده یا بنشیند. در این مدت بیمار می تواند بر روی صندلی بنشیند و برای راه رفتن از واکر یا دو عصای زیر بغل استفاده کند.
بیمار مبتلا به شکستگی پایدار حلقه ی لگن در این مدت نباید پای آسیب دیده را بر روی زمین گذاشته و به آن وزن و فشار وارد کند. در این مدت استفاده از گرمای موضعی و داروهای مسکن می تواند درد بیمار را کاهش دهد. پس از 4-3 هفته درد بیمار مبتلا به شکستگی پایدارحلقه ی لگن از بین رفته و شکستگی ها تا حد زیادی جوش می خورند.
در این زمان بیمار می تواند بدون واکر یا عصا، هر دو پای خود را بر زمین گذاشته و راه برود. مسلما بیمار تا چند هفته در حین راه رفتن کمی درد و لنگش دارد ولی این مشکلات به تدریج از بین می روند.
