مهمترین عللی که موجب بروز ساییدگی در مفصل ران میشوند عبارتند از:
- دیسپلازی مفصل ران : در این بیماری مادرزادی که بیشتر در زتان دیده میشود حفره استابولوم گودی کافی را نداشته و نمیتواند بطور کامل در بالای سر استخوان ران قرار گرفته و آنرا بپوشاند. نتیجه اینست که انتقال و توزیع نیروی وزن در مفصل ران به درستی صورت نمیگیرد. به بعضی از قسمت های غضروف استابولوم فشار بیش از حد وارد میشود . در نتیجه تخریب و ساییدگی در مفصل بوجود می آید.
- ایمپینجمنت : در این بیماری مادرزادی به علت تغییر شکل هایی که در شکل استخوان مفصل ران ایجاد شده است، سر و گردن استخوان ران در موقع حرکت کردن در داخل حفره استابولوم، به لبه آن گیر میکند و این روند در دراز مدت موجب وارد آمدن فشارهای زیاد به مفصل میشود. نتیجه آن بروز استئوآرتریت است.
- نکروز یا سیاه شدن سر استخوان ران : سر استخوان ران بدنبال نکروز و سیاه شدن بتدریج نرم شده و قدرت و سفتی خود را از دست میدهد. این استخوان نرم شده زیر فشار وزن تنه که در هنگام راه رفتن به آن وارد میشود بتدریج تغییر شکل میدهد. بدنبال این تغییر شکل، هماهنگی و یکنواختی که بین سر استخوان ران و حفره استابولوم وجود دارد از بین رفته و بر اثر سایش این دو استخوان بر روی هم، ساییدگی یا آرتروز مفصل ران بوجود میاید.
- بد جوش خوردن شکستگی های استابولوم یا سر استخوان ران : شکستگی های استابولوم و شکستگی های سر استخوان ران جزء دسته کلی به نام شکستگی های لگن هستند. بد جوش خوردن شکستگی های استابولوم و یا سر استخوان ران موجب میشود سطح صاف و یکنواخت بین حفره استابولوم و سر استخوان ران از بین برود و سایش این دو سطح ناهموار در بلند مدت موجب ساییدگی و بروز آرتروز در مفصل ران میگردد.
- آسیب به غضروف مفصل ران بدنبال ضربه : بدنبال ضربات شدیدی ( مانند سقوط از ارتفاع یا تصادف وسایل نقلیه) که به مفصل ران وارد میشود ممکن است حتی بدون اینکه شکستگی در مفصل ایجاد شده باشد غضروف سر استخوان ران یا غضروف حفره استابولوم آسیب ببیند. آسیب این غضروف سطح صاف و لغزند بین دو استخوان را از بین برده و بر اثر سایش مکرر سطوح مفصلی، در بلند مدت ساییدگی یا آرتروز ایجاد میشود.
- عفونت مفصل ران : عفونت های مفصل ران میتواند موجب از بین رفتن غضروف سر استخوان ران یا غضروف حفره استابولوم شود. با از بین رفتن غضروف مفصلی ساییدگی و آرتروز ایجاد میشود.
به نظر می رسد که عوامل زیر نیز، در ایجاد آرتروز نقش دارند:
سن:
احتمال ابتلا به آرتروز با افزایش سن بالا می رود چراکه در میزان جریان خون و همچنین روند ترمیم با افزایش سن، اختلال ایجاد می شود.
ژنتیک:
برخی از افراد بطور ارثی، مستعد بروز آرتروز مفاصل هستند.
چاقی:
آرتروز زانو و لگن نه تنها در افراد چاق شایع تر است، بلکه شدیدتر نیز می باشد. چراکه میزان باری که مفاصل باید تحمل کنند بیشتر بوده و لذا میزان آسیب نیز بیشتر می گردد.
جنس:
زنان بیشتر از مردان مستعد بروز آرتروز می باشند.
آسیب و یا بدشکلی مفصل:
به عنوان مثال سابقه عفونت مفصل ، شکستگی استخوان های احاطه شده در کپسول مفصلی، و یا پارگی لیگامان که منجر به بی ثباتی مفصل شده باشد.
استفاده بیش از حد از مفصل:
برخی از افراد به دنبال شغلی که دارند، ناگزیرند از برخی از مفاصل خود کار بیشتری بکشند. به عنوان مثال کارگرانی که با دریل های مخصوص زمین را می کنند، معمولا دچار آرتروز مفصل آرنج می شوند.
چه افرادی دچار آرتروز مفاصل می شوند؟
آرتروز اولیه، آرتروزی است که معمولا در مفاصلی که در گذشته سالم بوده اند، رخ می دهد. معمولا این حالت در افراد بالای 50 سال دیده می شود و به نظر می رسد 10% افراد 65 ساله از آرتروز مفصل لگن و یا آرتروز زانو رنج می برد. آرتروز ثانویه: آرتروزی است که معمولا در افراد جوان تر و به دنبال آسیب قدیمی و یا بدشکلی های مادرزادی مفصل ایجاد می گردد.
چه مفاصلی مبتلا به آرتروز می شوند؟
هر مفصلی می تواند دچار آرتروز شود، هرچند که آرتروز مفاصل زانو، لگن، انگشتان دست، شست، آرتروز مچ دست و مهره های کمری شایع تر است. در اغلب افراد آرتروز ممکن است بی علامت باشد و تنها در عده ای برای زندگی فرد مشکلاتی ایجاد می کند
منابع: سايت كلينيك اميد، سلامتي براي همه
