سندروم تونل کارپ نام بیماری است که در آن عصب مدیان در ناحیه مچ دست تحت فشار قرار میگیرد. مهمترین علائم سندروم تونل کارپ احساس گزگز و یا بیحسی در انگشتان دست است. گاهی اوقات درمان سندروم تونل کارپ نیازمند استفاده از عمل جراحی است.
عوارض جراحی سندروم تونل کارپ
- عوارض بیهوشی : این عوارض میتواند بصورت حساسیت به داروهای بیهوشی یا بیحسی و یا مشکلاتی برای ریه یا قلب باشد
- عفونت : عفونت میتواند در محل شکاف جراحی ایجاد شود. بروز علائمی مانند درد مچ دست که با داروی مسکن بهبود نمیابد، ترشح بدبو از محل زخم جراحی، گرما و قرمزی و تورم در محل زخم جراحی، خروج خون روشن از محل زخم و یا تب و لرز میتوانند نشانه عفونت باشند. با دیدن این علائم باید در اسرع وقت به پزشک معالج مراجعه کرد
- حساسیت در محل زخم جراحی : بعضی بیماران تا ماهها بعد از جراحی از درد و حساسیت در پوست محل جراحی شاکی هستند. این حساسیت معمولا در شش ماه اول بعد از جراحی بتدریج از بین میرود
- ایجاد بافت اضافه : گاهی اوقات در محل جراحی بافت اضافه زیادی درست شده و حتی این بافت اضافه ممکن است از سطح پوست برجسته تر شود. ایجاد این بافت میتواند با درد همراه بوده و ممچنین میتواند موجب محدودیت حرکتی در مچ دست و یا احتمالا چسبیدن تاندون ها و عصب مدیان به هم شود. در صورت بروز این عارضه ممکن است بیمار نیاز به انجام جراحی مجدد داشته باشد.
- مشکلات حسی : ممکن است بعد از جراحی – بخصوص وقتی عصب تحت فشار شدیدی بوده است- بیمار در پوست دست و انگشتان احساس سوزن سوزن شدن بکند. این مشکل معمولا خود بخود و بعد از مدتی خوب میشود. در مواردی که بیماری مزمن شده و عضلات ناحیه تنار لاغر و آتروفی شده باشند ممکن است بعد از جراحی بازگشت حس و حرکت بصورت کامل ایجاد نشود
- ضعف مچ دست : در چند ماه اول بعد از جراحی به علت درد و تورمی که در ناحیه جراحی وجود دارد قدرت مشت کردن در مچ دست قدری کاهش میابد ولی این وضعیت معمولا بعد از گذشت 4-2 ماه بهبود میابد
- قطع ناکامل رباط : گاهی اوقات در حین جراحی سندروم تونل کارپ بخصوص جراحی بسته با آندوسکوپ ممکن است جراح نتواند رباط عرضی مچ دست را بطور کامل باز کند. در این موارد ممکن است فشار بر روی عصب مدیان کاملا رفع نشده و علائم بیمار بعد از جراحی هم باقی بماند. در این موارد ممکن است نیاز شود تا جراحی مجددا انجام گردد.
جراحی سندروم تونل کارپ
جراحی سندروم تونل کارپ معمولا با بیهوش کردن بیمار و یا بیحسی موضعی کل اندام فوقانی صورت میگیرد. جراحی سندروم تونل کارپ میتواند به دو روش باز و بسته انجام شود.
در روش باز پزشک جراح ابتدا شکافی طولی به طول 5-3 سانتیمتر در جلوی مچ دست ایجاد میکند. در زیر پوست و پس از باز کردن فاشیای کف دستی، رباط عرضی مچ دست بصورت یک نوار کلفت و سفید نمایان میشود. سپس جراح با قیچی یا تیغ جراحی این رباط را قطع کرده و در زیر رباط عصب مدیان نمایان میگردد. با این کار فضای بسته کانال که بصورت یک حلقه بسته دور تا دور عصب را گرفته و آن را فشار میدهد به یک فضای باز تبدیل میشود.
باز شدن این فضا موجب افزایش حجم آن و در نتیجه کاهش فشار درون آن میگردد و با کاهش فشار بر روی عصب علائم بیماری سندروم تونل کارپ از بین خواهد رفت. در پایان جراحی، پزشک فقط پوست را بخیه زده و پانسمان حجیمی را بر روی زخم قرار میدهد. بیمار در همان روز جراحی میتواند از بیمارستان مرخص شود. بتدریج و در طی هفته های بعد از جراحی فاصله بین لبه های باز شده رباط عرضی مچ دست به توسط بدن با بافتی شبیه به رباط پر میشود. این کار موجب بسته شدن مجدد رباط میگردد ولی در این وضعیت جدید طول رباط افزایش پیدا کرده و در نتیجه فضای درونی کانال هم گشادتر شده است.
در روش بسته که با آندوسکوپ صورت میگیرد ابتدا پزشک جراح شکاف کوچکی را در ناحیه مچ دست ایجاد کرده و سپس وسیله ای به نام آندوسکوپ که شبیه به آرتروسکوپ است را از طریق آن شکاف وارد مچ دست کرده و به درون کانال کارپ میرود. وی تمام مسیر کانال کارپ و عصب مدیان و رباط عرضی را با آندوسکوپ میبیند و سپس با استفاده از چاقوی مخصوصی که از کنار آندوسکوپ عبور میدهد رباط عرضی را قطع میکند. آندوسکوپ کمک میکند تا جراح در حین انجام این عمل آسیبی به عصب مدیان و تاندون ها نرساند. در پایان جراحی سندروم تونل کارپ شکلف پوسی کوچک مچ دست بخیه میشود.
برای آشنایی با علائم سندروم تونل کارپ بر روی لینک کلیک کنید
منبع:ایران ارتوپد
