درد لگن هنگام نشستن

تیر کشیدن پشت لگن تا پاشنه پا، درد سیاتیک است دردهای تیرکشنده که از پشت لگن تا پاشنه پا احساس می‌شود درد سیاتیک است و بر اساس اینکه کدام قسمت از عصب را درگیر کرده باشد، کیفیت درد متفاوت است.دردهای سیاتیک، دردهای تیرکشنده‌ای است که در اندام تحتانی و پاها احساس می‌شود که ناشی از فشار روی عصب سیاتیک است.
این فشار در ناحیه ریشه‌های عصب سیاتیک یعنی جایی که عصب از نخاع جدا می‌شود احساس می‌شود ؛ بدین ترتیب که این فشار از بین مهره‌های کمری عبور کرده، فضای داخل لگن را طی می‌کند، از بین عضلات کف لگن خارج می‌شود و در ادامه از پشت ران به طرف پایین حرکت می‌کند. در هر نقطه‌ای از این مسیر اگر به هر علتی عصب تحت فشار قرار بگیرد دردهای سیاتیک احساس می‌شود.
فتق دیسک در ناحیه کمر می‌تواند روی ریشه‌های عصب فشار وارد کند، وجود تومور در داخل ناحیه لگن می‌تواند عصب را تحت تأثیر قرار دهد و  همچنین انقباض عضلات کف لگن نیز باعث فشار روی عصب می‌شود.
برخی از این دردها به دردهای تیرکشنده که به پا منتهی می‌شوند  معروف هستندو بیماران از آن به حالت برق گرفتگی از پشت لگن تا پاشنه پا اشاره می‌کنند یا می‌گویند که احساس فرو رفتن میله داغی در ناحیه پا را دارند اشاره کرد حسب اینکه این فشار به چه میزان باشد و کدام قسمت از عصب یا ریشه‌های عصب را درگیر کرده باشد مسیر احساس درد و کیفیت درد می‌تواند متفاوت باشد.
گاهی این درد در پشت ران تا زانو و گاهی هم تا پاشنه پا احساس می‌شود که البته از نظر حسی، اختلال حسی در پوست، پا را نیز به صورت‌های مختلف بروز می‌دهد.
در این دردهااحساس سوزن سوزن شدن در قسمت‌هایی از پا، احساس گرفتگی و بی‌حسی یا احساس سوزشی مثل ریختن آب جوش بر روی قسمتی از پا هم وجود دارد و در دیگر موارد هم ممکن است احساس یخ کردگی و سرما در بخشی از پا نیز از جمله علائمی باشد که حسب میزان فشار روی عصب توسط بیمار احساس می‌شود. تشخیص این بیماری توسط پزشک متخصص و انجام آزمایش‌های پاراکلینیک‌ مانند MRI یا آزمایش نوار عصب و عضله می‌تواند محل دقیق نقطه‌ای که عصب تحت فشار قرار گرفته است را به پزشک نشان دهد تا درمان به صورت متمرکز بر روی آن نقطه انجام شود و فشار از روی عصب کاسته شود.
در مواقعی که فشار روی عصب ریشه وجود دارد مثل مواقعی که فرد دچار فتق دیسک است در بیش از 80 درصد موارد، درمان بدون جراحی انجام می‌پذیرد و حسب میزان فشار، درمان می‌تواند از استراحت نسبی، انجام ورزش‌های خاص در ناحیه کمر ، مصرف داروهای ضد التهاب خوراکی یا تزریقی، انجام فیزیوتراپی و نهایتاً بستری در بیمارستان برای درمان‌های غیر جراحی صورت پذیرد.