پشت ساق دو عضله مهم با نام های گاستروکنمیوس و سولئوس دارد. این عضلات معمولا بدنبال ضربه مستقیم و یا کشیدگی شدید و در محلی کمی بالاتر از تاندون آشیل پاره میشوند. درمان این بیماران معمولا بصورت غیر جراحی است.
مهمترین اقدامات درمانی عبارتند از
- بلافاصله بعد از آسیب، سرد کردن عضلات پشت ساق با کیسه حاوی خرده های یخ. سرمای موضعی برای 15-10 دقیقه که هر ساعت تکرار میشود
- استراحت و کمتر ایستادن و کمتر راه رفتن تا چند روز
- بستن کف پا و ساق با باند کشی با فشار ملایم به منظور کاهش تورم
- دراز کشیدن و بالا نگه داشتن ساق بالاتر از سطح قلب
- استفاده از دو عصای زیر بغل به مدت 2-1 هفته
- بیحرکت کردن مچ پا برای چند روز با آتل یا اسپلینت
بعد از یکی دو هفته درد بیمار بتدریج کاهش میابد. در این حال بیمار میتواند بتدریج در همان حال که از دو عصای زیر بغل استفاده میکند کف پای آسیب دیده را بر روی زمین فشار دهد. بعد از آن میتوان نرمش های کششی ساق را تحت نظر فیزیوتراپ شروع کرد. این نرمش ها قابلیت انعطاف عضلات و تاندون پشت ساق را افزایش میدهند. بتدریج و در طی چند هفته بعد نرمش های تقویتی عضلات ساق هم به نرمش های کششی اضافه میشود.
بیمار معمولا میتواند بعد از 8-6 هفته به راحتی و بدون کمک عصا راه برود. البته توانایی های کامل حرکتی و ورزشی نیاز به ماهها تمرین و نرمش دارند.
بعد ار پارگی عضلات پشت ساق بافت فیبرو سفتی در محل پارگی ایجاد میشود که ممکن است بتوان آن را در پشت ساق لمس کرد. این بافت ممکن است موجب ماندگار شدن دردی مزمن در محل شود که احتمال دارد تا ماهها باقی بماند. این بافت فیبرو قابلیت انعطاف خوبی ندارد و ممکن است موجب افزایش احتمال پارگی هایی در همان محل در آینده و بدنبال ضربه شود.
