تنگي كانال نخاعي در حقيقت اصطلاحيست كه براي بيان … باريك شدن بخش تحتاني مسير عبور نخاع ( كانال نخاعي ) در ستون فقرات بكار ميرود . اين تنگي ميتواند نسبي و يا كامل باشد . گر چه مواردي از تنگي كانال نخاعي از بدو تولد وجود دارند ، اما اغلب مبتلايان در سنين بالاي پنجاه سال هستند و بر اثر تغييرات دژنراتيو و پير شدن ستون فقرات به اين بيماري مبتلا شده اند.
علائم تنگي كانال نخاع
كمردرد در زمان نشستن و يا خم شدن رو به جلو ، درد ، ضعف عضلاني ، كرختي يك يا هر دو پا ، باسن و يا ساق پاها ،احساس سوزش ، سوزن سوزن شدن و حتي خارش آنهاها ( مثلا پا ) ، درد و گرفتگي هاي عضلاني ، خستگي زود رس و احساس ضعف و لنگش پاها رفتن ( لنگش عصبي ) كه وجه تفاوت آن از لنگش هاي عروقي ( ناشي از نارسائي عروق خوني ) اينست كه در موارد عروقي ايستادن و توقف كردن براي برطرف شدن علائم كافيست اما در موارد نخاعي فرد حتما بايد خود را به جلو خم كند و يا به حالت چمباطمه بنشيند تا احساس بهبودي كند .
تشخيص تنگی کانال نخاع
تاريخچه باليني ، معاينه دقيق ،راديوگرافي ساده ، سي تي اسكن و خصوصا ام.آر.آي براي تشخيص قطعي بسيار مفيد و ارزشمندند.
درمان تنگی کانال نخاع
اغلب مبتلايان به تنگي هاي نسبي كانال نخاعي ، خصوصا در صورتيكه زود تشخيص داده شوند ، بوسيله روش هاي غير جراحي قابل درمانند اما در موادي كه علائم پيشرفته اي وجود داشته باشند ، امكان نياز به جراحي بيشتر خواهد بود. براي دارودرماني ، مي توان از داروهاي ضدالتهابي غير استروئيدي مثل بروفن ، ناپركسن ، سلبركس ، ايندومتاسين و نيز مسكن هاي موضعي استفاده كرد . شل كننده هاي عضلاني مثل متوكاربامول نيز مجازند اما مگر در موارد خاص و بصورت محدود ، مصرف كورتون ها را پيشنهاد نمي كنيم .
منبع:درپن.سایت پزشکی
