هر دررفتگی مفصل ران نیاز به جاانداری دارد. این جااندازی معمولا بصورت بسته و بدون نیاز به عمل جراحی انجام میشود. با این حال در بعضی موارد ممکن است نتوان دررفتگی را بصورت بسته جااندازی کرد و نیاز شود تا بیمار تحت عمل جراحی قرار گیرد.
ممکن است بعد از جااندازی مفصل، مدت کوتاهی (بطور مثال چند هفته) اندام تحتانی بیمار تحت کشش قرار گیرد. در این موارد معمولا از کشش پوستی استفاده میشود. بعد از آن پای بیمار از کشش آزاد شده و حرکات مفصل ران و سپس تقویت عضلات اندام تحتانی در دستور کار قرار میگیرد. بدین منظور بیمار تحت نظر پزشک معالج و فیزیوتراپ حرکات نرمشی خاصی را انجام میدهد.
این حرکات نرمشی تا چند هفته باید به آرامی و با احتیاط انجام شوند تا فشار زیادی به کپسول مفصلی و رباط های پاره شده اطراف مفصل وارد نشود. با این کار به این بافت ها فرصت داده میشود که ترمیم شوند.
معمولا درد بیمار پس از چند روز از جااندازی از بین میرود. وقتی درد بیمار از بین رفت وی میتواند با عصای زیر بغل راه برود. بیمار باید تا شش هفته با دو عصای زیر بغل راه رفته و پای طرف آسیب دیده را در حین ایستادن و راه رفتن بر روی زمین فشار ندهد. به زبان دیگر فشار وزن را بر روی آن وارد نکند. اگر دررفتگی بیمار بعد از شش ساعت از زمان حادثه جااندازی شده است توصیه میشود بیمار تا 8-6 هفته برای راه رفتن از دو عصای زیر بغل استفاده کرده و پای طرف آسیب دیده را بر روی زمین فشار ندهد.
علت این احتیاط بیشتر اینست که در کسانی که دررفتگی مفصل ران دیرتر از شش ساعت جااندازی شده احتمال بروز نکروز آوازکولر سر استخوان ران بیشتر میشود و به همین خاطر در این افراد احتیاط بیشتری صورت میگیرد تا به سر استخوان فشار کمتری وارد شود.
بعد از 12-6 هفته ( بر حسب مورد) و وقتی که دامنه حرکتی مفصل ران به حد طبیعی برگشت کرد و قدرت عضلات اطراف مفصل ران خوب شد بیمار میتواند بتدریج عصا ها را کنار گذاشته و بدون کمک راه برود.
منبع:ایران ارتوپد
