کانال نخاع وظیفه حفاظت از نخاع و ریشه های عصبی را به عهده دارد. در صورتی که کانال نخاع از میزان خاصی در هر یک از محل های نخاع گردنی، پشتی یا کمری باریک تر باشد (بسته به میزان باریکی که ایجاد شده) می تواند برای بیمار مشکل ساز باشد. این تنگی می تواند نسبی و یا کامل باشد.
اگر چه مواردی از تنگی کانال نخاع از بدو تولد وجود دارد، اما اغلب مبتلایان در سنین بالای ۵۰ سال هستند و بر اثر آسیب و پیر شدن ستون فقرات به این بیماری مبتلا شده اند.
علائم تنگی کانال نخاعی
– کمردرد در زمان نشستن و یا خم شدن رو به جلو
– ضعف عضلات
– کرختی یک یا هر دو پا، باسن و یا ساق پاها
– خواب رفتگی، احساس سوزش، سوزن سوزن شدن و حتی خارش پاها، باسن و یا ساق پا
– گرفتگی های عضلانی
– خستگی زودرس
– احساس ضعف و لنگیدن پاها (لنگش عصبی) : تفاوت لنگش عصبی از لنگش عروقی ناشی از نارسایی عروق خونی این است که در موارد عروقی، ایستادن و توقف کردن برای برطرف شدن علائم کافی است، اما در موارد نخاعی، فرد حتما باید خود را به جلو خم کند و یا به حالت چمباتمه بنشیند تا احساس بهبودی کند.
راه های تشخیص تنگی کانال نخاع
– تاریخچه بالینی بیمار
– معاینه دقیق
– رادیوگرافی ساده
– سی تی اسکن
– ام.آر.آی
عمل جراحی تنگی کانال نخاع
در صورتی که روش های بالا نتوانند طی مدت ۴ تا ۶ هفته مشکلات بیمار را بهبود قابل توجهی بخشند، و یا اینکه علائم زیر دیده شوند، باید جراحی انجام شود:
– ضعف حرکتی
– اختلال در دفع ادرار و مدفوع
– کاهش قدرت عضلانی ناشی از فشار بر ریشه های عصبی
– تنگی های شدید کانال نخاعی (در MRI بیمار وجود داشته باشد)
– توانایی راه رفتن بیمار در حد قابل توجهی کاهش یابد و مجبور باشد برای طی مسافتی کوتاه، مرتبا خود را به جلو خم کند و یا بنشیند.
در موارد بالا، باید به صلاح دید جراح اعصاب و یا جراح ستون فقرات، به آزاد سازی نخاع از طریق جراحی فکر کرد. نتایج حاصل از جراحی تنگی نخاع در ۵۰ درصد موارد رضایتبخش بوده است.
منبع:دکتر بیدکی متخصص طب فیزیکی و توانبخشی تهران
