وقتی به حالت طبیعی و با زانوهای کاملا صاف ایستاده ایم، باید دو زانو و دو قوزک در کنار یکدیگر قرار گیرند اما همیشه این اتفاق نمی افتد و به دلایل مختلف فاصله دو زانو یا دو قوزک از هم زیاد می شود.
علل زانوی ضربدری
پای پرانتزی در سن ۳ سالگی به بعد ممکن است به پای ضربدری تبدیل شود. اگر زمینه ژنتیکی برای تشدید آن وجود نداشته باشد، این حالت طبیعی قلمداد می شود و تا سن ۵ تا ۶ سالگی ادامه می یابد.
پای ضربدری نیز می تواند ناشی از نرمی استخوان باشد ولی با توجه به اینکه اکثر کودکان در سن ۴-۳ سالگی و بعد از آن در معرض هوای آفتابی قرار می گیرند به ندرت ممکن است کمبود ویتامین D رخ دهد و بیماری های استخوانی مثل پای ضربدری بیشتر به دلیل بیماری های کلیوی است. مورد شایع دیگری که باعث افزایش زاویه ضربدری دو پا می شود، صافی کف پاهاست.
در اینجا هم وزن بالای کودک یک عامل منفی است و باعث افزایش انحراف زانوها می شود. خستگی ناشی از صافی کف پاها و انحراف زانوها با هم، باعث کمترشدن فعالیت فیزیکی کودک و تشدید حالت ضربدری پاها می شود. معیار بررسی حالت ضربدری زانوها فاصله دو قوزک پاهاست.
تشخیص زانوی ضربدری
برای تشخیص این عارضه فرد باید به پشت بخوابد و دو پایش را کنار هم قرار دهد. در این حالت زانو ها به هم می چسبند و قوزک های داخلی از یکدیگر دور می شوند. اندازه گیری فاصله ی قوزک ها درجه تغییر شکل را مشخص می کنند.
درجه ۱: فاصله میان دو قوزک داخلی از ۲٫۵ سانتیمتر کمتر است.
درجه ۲: فاصله میان دو قوزک داخلی بین ۲٫۵ تا ۵ سانتیمتر است.
درجه ۳: فاصله میان دو قوزک داخلی بین ۵ تا ۷٫۵ سانتیمتر است.
درجه ۴: فاصله میان دو قوزک داخلی بیشتر از ۷٫۵ سانتیمتر است.
منبع:وبلاگ دکتر پیریایی.وبلاگ دکتر فروغ
