اولین اقدام درمانی در دررفتگی جااندازی مفصل است که باید در اسرع وقت انجام شود. جااندازی دررفتگی مفصل معمولا بصورت بسته یعنی بدون نیاز به عمل جراحی انجام میشود. جااندازی دررفتگی مفصل کاری دردناک است و پزشک معالج معمولا قبل از اقدام به جااندازی درد بیمار را با استفاده از بیحسی موضعی یا بیهوشی عمومی کاهش میدهد.
گاهی دررفتگی مفصل به علت گیر کردن بافت هایی در داخل مفصل، جااندازی بسته امکانپذیر نیست. در این موارد جااندازی نیاز به عمل جراحی دارد. در اکثر مواقع در هر دررفتگی مفصلی پزشک ارتوپد ابتدا سعی به جااندازی بسته میکند و اگر این جااندازی موفقیت آمیز نبود اقدام به عمل جراحی میکند.
بعد از جاافتادن مفصل، باید لیگامان های پاره شده را هم درمان کرد. در موارد معدودی پارگی این لیگامان ها نیاز به عمل جراحی و بخیه کردن آنها دارد ولی معمولا نیاز به عمل جراحی نیست. به لیگامان ها اجازه داده میشود که خودشان در محل پاره شده جوش بخورند. این جوش خوردن ممکن است چند هفته طول بکشد. در این مدت چند هفته بیمار باید مفصل خود را مرتبا حرکت دهد تا دچار خشکی نشود مگر در شرایط زیر
- لیگامان پاره شده مهمترین عامل پایدار کننده مفصل دررفته باشد مانند لیگامان های کونوئید و تراپزویید در مفصل آکرومیوکلاویکولر، لیگامان های جانبی زانو، لیگامان لترال مچ پا و لیگامان تحتانی بین تیبیا و فیبولا در مچ پا
- احتمال استخوانسازی نابجا در اطراف مفصل زیاد باشد مانند دررفتگی مفصل آرنج و یا دررفتگی مفصل ران
- در موارد درد شدید
عوارض دررفتگی مفصل
- عفونت مفصل ( بعد از دررفتگی های باز)
- آسیب به عروق و اعصاب اطراف مفصل
- نکروز آوازکولر یا سیاه شدن استخوان در یکی از استخوان های تشکیل دهنده مفصل
- ایجاد ناپایداری در مفصل و تکرار دررفتگی بطور مکرر در آینده
- خشکی مفصل به علت استخوانسازی اطراف مفصل یا دیستروفی سمپاتیک یا ایجاد چسبندگی در بافت های داخل یا اطراف مفصل
- ساییدگی یا آرتروز مفصل به علت آسیب رسیدن به غضروف مفصلی
برای آشنایی با علائم و راه تشخیص دررفتگی مفصل بر روی لینک کلیک کنید
منبع:ایران ارتوپد
