در رفتگی مفصل زانو
در رفتگی در ناحیه ی مفصل زانو به ندرت ایجاد می شودو معمولا بعد از در رفتن زاتو، مفصل زانو می تواند خودبه خود در همان محل حادثه جا میفتد ولی بسیار خطرناک بوده در صورتی که به درستی و به موقع درمان نشود می تواند عوارض بسیاری را در طولانی مدت بر جای بگذارد. برای ایجاد در رفتگی زانو باید نیروی بسیار زیادی به مفصل زانو وارد شود تا بتواند لیگامان های متقاطع و طرفی را پاره کند. با پاره شدن این لیگامان ها زانو مهارهای اصلی خود را از دست داده و در میرود. در رفتگی مفصل زانو معمولا در اثر تصادفات رانندگی و یا انجام ورزش های سنگین به وجود می آید.
علائم و نشانه ها
درد و ورم زانو معمولا از علائم ثابت دررفتگی زانو است.در حالت دررفتگی زانو حرکت دادن زانو دردناک است و بیمار نمی تواند روی اندام آسیب دیده راه برود. در صورتی که زانو در همان حال در رفته باقی بماند تغییر شکل مفصل به وضوح دیده می شود. نکته مهم در دررفتگی زانو احتمال بالای آسیب رسیدن به عروق و اعصاب اطراف این مفصل است. عروق و اعصاب در حین عبور از پشت زانو به استخوان های دو طرف مفصل بسیار نزدیک هستند و در موقع دررفتگی و جابجا شدن استخوان ها این عروق و اعصاب بشدت تحت کشش یا فشار قرار می گیرند. کشیده شدن یا تحت فشار قرار گرفتن رگ میتواند موجب آسیب و انسداد آن شود که متعاقب آن خون رسانی به ساق پا مختل شده و ممکن است ساق پا یا دیگر قسمت های پا سیاه شوند. تحت فشار قرار گرفتن یا کشیده شدن اعصاب اطراف زانو هم میتواند موجب فلج شدن آنها شده و حس و حرکت پا مختل شود.
تشخیص
به علت وجود این علائم در فردی که دچار دررفتگی زانو شده هر بیمار مشکوک به دررفتگی مفصل زانو توسط پزشک معالج به دقت وضعیت عروق و اعصاب اطراف زانو را معاینه و بررسی می کند.تشخیص قطعی در رفتگی زانو با رادیوگرافی ساده انجام می شود. در موارد مشکوک به آسیب عروقی و دیگر قسمت های پا پزشک معالج از روش تصویربرداری از رگ ها که به آن آنژیوگرافی گفته می شود استفاده می کند.
درمان
در رفتگی زانو ﻧﺒﺎﯾﺪ در ﺧﺎﻧﻪ درﻣﺎن ﮔﺮدد و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﺷﻮد ﻣﯽ ﺗﻮان آب ﺳﺮدﯾﺎ ﯾﺦ را روی ﻣﺤﻞ ﺻﺪﻣﻪ دﯾﺪه ﻗﺮار داده ﺗﺎ درد و ﺗﻮرم ﮐﺎھﺶ ﯾﺎﺑﺪ و ﺑﻪ ﭘﺰﺷﮏ متخصص جراح ارتوپد ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﺷﻮد.در رفتگی زانو باید هر چه سریعترتوسط پزشک متخصص اتوپدی جااندازی شود. برای جااندازی این مفصل معمولا نیاز به نیروی زیادی وجود ندارد و در بسیاری اوقات میتوان جااندازی را بدون نیاز به بی حسی یا بیهوشی انجام داد. گاهی اوقات به علت گیر کردن بافت ها در بین قطعات جابجا شده، جااندازی بسته موفقیت آمیز نیست. در این موارد با استفاده از جراحی، بافت ها به کنار رفته و جااندازی انجام میشود. در مواردی هم که دررفتگی باز باشد ( زخم پوستی به سطح مفصلی ارتباط داشته باشد) و یا آسیب شریانی نیاز به ترمیم داشته باشد عمل جراحی انجام میشود. پس از جااندازی مفصل مدتی بی حرکت شده و پس از آن فیزیوتراپی جهت افزایش دامنه حرکتی مفصل انجام میشود. پس از چند هفته تا چند ماه فیزیوتراپی ممکن است بیمار نیاز به عمل جراحی جهت ترمیم لیگامان های آسیب دیده داشته باشد.
