تنگی کانال نخاع در حقیقت اصطلاحیست که برای بیان باریک شدن بخش تحتانی مسیر عبور نخاع ( کانال نخاعی ) در ستون فقرات بکار میرود . تنگی کانال نخاع میتواند نسبی و یا کامل باشد . گر چه مواردی از تنگی کانال نخاع از بدو تولد وجود دارند ، اما اغلب مبتلایان در سنین بالای پنجاه سال هستند و بر اثر تغییرات دژنراتیو و پیر شدن ستون فقرات به این بیماری مبتلا شده اند.
علائم تنگی کانال نخاع
کمردرد در زمان نشستن و یا خم شدن رو به جلو ، درد ، ضعف عضلانی، کرختی یک یا هر دو پا ، باسن و یا ساق پاها ،احساس سوزش ، سوزن سوزن شدن و حتی خارش آنهاها ( مثلا پا )، درد و گرفتگی های عضلانی ، خستگی زود رس و احساس ضعف و لنگش پاها رفتن ( لنگش عصبی ) که وجه تفاوت آن از لنگش های عروقی ( ناشی از نارسائی عروق خونی ) اینست که در موارد عروقی ایستادن و توقف کردن برای برطرف شدن علائم کافیست اما در موارد نخاعی فرد حتما باید خود را به جلو خم کند و یا به حالت چمباطمه بنشیند تا احساس بهبودی کند.
علل تنگی کانال نخاع
– پیر شدن ستون فقرات بر اثر افزایش سن
– کلسیفیکاسیون یا رسوب کلسیم بر روی تاندون ها و لیگمان های مختلف: رسوب کلسیم باعث ضخیم و سفت شدن تاندون ها و لیگمان ها می شود.
– تشکیل اوستئوفیت (زایده استخوانی با بیرون‌زدگی رویشی استخوان)
– رشد استخوان‌گونه لبه های مهره ها و مفاصل بین مهره ای
– لغزش مهره ها روی یکدیگر
– تروما، مثلا بر اثر ضربه های مکرر و متوالی یا تصادفات
– عفونتها
– بیماری استئوآرتریت
– ناهنجاری‌های مادرزادی
– اختلال در وضعیت مفاصل بین مهره‌ای پشتی
تشخیص تنگی کانال نخاع
تاریخچه بالینی ، معاینه دقیق ،رادیوگرافی ساده ، سی تی اسکن و خصوصا ام.آر.آی برای تشخیص قطعی تنگی کانال نخاع میباشد.
درمان تنگی کانال نخاع
اغلب مبتلایان به تنگی کانال نخاع ، خصوصا در صورتیکه زود تشخیص داده شوند ، بوسیله روش های غیر جراحی قابل درمانند اما در موادی که علائم پیشرفته ای وجود داشته باشند ، امکان نیاز به جراحی تنگی کانال نخاع بیشتر خواهد بود.
برای دارودرمانی ، می توان از داروهای ضدالتهابی غیر استروئیدی مثل بروفن ، ناپرکسن ، سلبرکس ، ایندومتاسین و نیز مسکن های موضعی استفاده کرد . شل کننده های عضلانی مثل متوکاربامول نیز مجازند اما مگر در موارد خاص و بصورت محدود ، مصرف کورتون ها را پیشنهاد نمی کنیم .
