شکستگی لگن از جمله شدیدترین آسیب های وارده به سیستم اسکلتی و بدن است. شکستگی های اطراف مفصل ران که به آنها شکستگی های زیر مفصل ران هم می گویند دسته ای از شکستگی های لگن هستند که بیشتر در افراد مسن ایجاد شده و شایعترین علت این نوع از شکستگی لگن زمین خوردن فرد است. این نوع ازشکستگی هاعوارض متعددی داشته و زندگی فرد مبتلا را تا حدود زیادی دستخوش تغییر کرده و محدود می کند.
بهترین راه اجتناب از این عوارض و محدودیت ها پیشگیری از وقوع شکستگی لگن است .
عوامل
مهمترین عوامل شکستگی لگن در اطراف مفصل ران عبارت اند از :
سن
شیوع شکستگی لگن در مفصل ران ارتباط نزدیکی به سن دارد به طوری که حدود 90 درصد شکستگی های لگن در اطراف مفصل ران در سنین بالای 70 سالگی رخ می دهد. 20تا15 درصد زنان 50 ساله در باقی عمرشان دچار شکستگی لگن در مفصل ران می شوند و این آمار برای مردان 6تا3 درصد است.
30درصد انسان هایی که به سن 90 سالگی می رسند دچار شکستگی لگن در مفصل ران شده اند.
در سنین بالا تغییراتی در بدن انسان ایجاد می شود که احتمال بروز شکستگی لگن را بیشتر می کند. مهمترین این عوامل عبارت اند از:
-در سنین بالا قوه بینایی افراد کاهش می یابد.
-در سنین بالا سیستم تعادلی بدن خوب کار نمی کند و عضلات بدن هم ضعیف هستند.
-در سنین بالا توانایی و قدرت تصمیم گیری انسان ها کند می شود.
این عوامل همگی موجب می شوند تا احتمال زمین خوردن در سنین بالا افزایش یابد. ضعیف بودن استخوان ها کاستی نهایی در این زنجیره است که در نهایت موجب بروز شکستگی لگن در مفصل ران می گردد.
جنس
احتمال شکستگی لگن در زنان سفید پوست دو برابر مردان است در حالی که این آمار در زنان و مردان سیاه پوست تقریبا برابر یکدیگر است. این اختلاف جنسیتی تا حد زیادی به علت ضعیف شدن استخوان در زنان در سنین بالا است. زنان در سنین بالا 4تا2 برابر بیش از مردان هم سال خود زمین می خورند.
نژاد
بروز شکستگی لگن در مفصل ران در زنان سفید پوست نژاد اروپایی دو برابر زنان سیاه پوست است. این اختلاف هم تا حد زیادی مربوط به تفاوت در تراکم استخوان در این دو دسته است. احتمال شکستگی های لگن در اطراف مفصل ران در زنان آسیایی کمتر از زنان اروپایی است که عمدتا به علت کوتاه بودن نسبی استخوان ران در زنان با نژاد آسیایی است.
ابعاد بدن
افراد بلند قد ریسک بیشتری برای شکستگی لگن در مفصل ران دارند. این خصوصیت ممکن است به علت بلند بودن استخوان ران این افراد باشد که با تغییر در بیومکانیک مفصل ران موجب می شود تا در حین زمین خوردن نیروی بیشتری به استخوان های اطراف مفصل ران این افراد وارد شود. همچنین احتمال شکستگی های لگن در افراد لاغراندام بیشتر است که ممکن است به علت اختلافات هورمونی این افراد با افراد طبیعی یا چاق باشد.
تراکم استخوان
مطالعات زیادی نشان داده است که احتمال شکستگی لگن در مفصل ران در افرادی که تراکم استخوانی پایینی دارند بیشتر است. تراکم استخوان های یک فرد بالغ تابع مستقیمی از پارامترهای نژادی و هورمونی افراد است ولی نکته مهم اینجااست که تغذیه مناسب و فعالیت بدنی کافی در دوران بلوغ تاثیر مستقیمی بر تراکم استخوان های فرد در میانسالی و کهنسالی دارد. در سنین بالا عواملی مانند یائسگی، مصرف الکل، مصرف سیگار، که بودن فعالیت بدنی و نداشتن سابقه زایمان تاثیر مستقیمی در اندازه تراکم استخوانی فرد دارد.
زمین خوردن
بیش از 90 درصد شکستگی های لگن در مفصل ران به دنبال زمین خوردن ایجاد می شود. احتمال زمین خوردن در سنین بالا بیشتر می شود.
زمین خوردن در افرادی که خصوصیات زیر را دارند بیشتر اتفاق می افتد:
-کسانی که سرعت عمل کمتری دارند.
– کسانی که قدرت عضلانی پایین به خصوص در اندام تحتانی دارند.
-در حال بالا یا پایین رفتن از پله در صورت بی دقتی زمین خوردن افراد بیشتر اتفاق می افتد.
– زمانی که فرد در حال چرخیدن است احتمال زمین خوردن وی بیشتر می شود.
-درحال بلند کردن دست برای گرفتن یا دادن چیزی ممکن است تعادل خود را از دست داده و به زمین بخورند.
– داشتن اختلال حواس ممکن است موجب زمین خوردن شود.
– وجوداختلال قبلی در اندام تحتانی مانند آرتروز یا آرتریت در مفاصل اندام تحتانی موجب زمین خوردن می شود.
-استفاده از داروهای آرام بخش یا الکل از عوامل زمین خوردن هستند.
-مشکلات کف پا یا انگشتان پا میتواند باعث زمین خوردن افراد شود.
-اختلال بینایی و نداشتن دید کافی باعث به زمین افتادن فرد می باشد.
– ابتلا به بیماری پارکینسون و عدم تعادل فرد مبتلا به پارکینسون از عوامل زمین خوردن است.
-علاوه براین موارد محلی که فرد در حال راه رفتن است می تواند احتمال زمین خوردن را تغییر دهد.
روش زندگی
فعالیت بدنی زیاد در دوران کودکی و نوجوانی موجب افزایش تراکم و قدرت استخوان ها می شود در حالی که همین فعالیت بدنی در دوران بزرگسالی فقط می تواند تا حدی سرعت پیشرفت پوکی استخوان را آهسته تر کند. کسانی که راه پیمایی زیاد در خارج از خانه انجام می دهند ریسک کمتری در شکستگی لگن دارند.
عادات تغذیه ای تاثیر مستقیمی در احتمال شکستگی لگن دارند که به نظر میرسد مکانیسم آن از طریق تاثیر در میزان تراکم استخوان است. مصرف کم لبنیات و به جای آن مصرف غذاهای پر پروتئین و همچنین کاهش دریافت ویتامین دی موجب کاهش تراکم استخوان می شود. مصرف سیگار و الکل به طور جدی میزان تراکم استخوان را کاهش داده و ریسک بروز شکستگی لگن در ناحیه مفصل ران را افزایش می دهد.
بیماری ها و داروها
بعضی از بیماری ها و یا مصرف بعضی داروها با مکانیسم کاهش تراکم استخوان و یا افزایش احتمال زمین خوردن موجب افزایش احتمال شکستگی لگن می شوند.آرام بخش ها می توانند با تغییر در تمرکز و تعادل، احتمال زمین خوردن را بیشتر کنند و داروهای حاوی کورتون مانند پردنیزون میتوانند تراکم استخوان لگن را کاهش دهند.
دیابت و پرکاری تیروئید می توانند تراکم استخوان را کاهش دهند. در بیماری پارکینسون احتمال زمین خوردن بیشتر می شود.
سابقه سکته مغزی می تواند احتمال شکستگی لگن در ناحیه مفصل ران را 7 برابر کند. این افزایش احتمال به علت بروز پوکی استخوان، ضعف عضلانی و عدم تعادلی است که در این بیماران وجود دارد.
یائسگی
در زنان در سنین یائسگی تراکم استخوان های بدن کم می شود واین کاهش قدرت استخوان ها موجب افزایش احتمال بروز شکستگی لگن در مفصل ران می گردد.
